CİNESANAT
Ben
Anadoluyum
anadolu derler bana
tarihle yaşıt
sevgi beldesiyim
insanlara yurt olmuşum
nice uygarlıklar var
kucakta beslediğim
anayım ben
doğurgan ve şefkatli
biri gidip
biri gelen nesillere
naz etmez
sevgi ananın elleri
ben anadoluyum
nice uygarlığa
kısraklık etti bedenim
akıp giden çağlar
yüz vermediğim sevgililerim
ne yiğitler at koşturdu sırtımda
nice çılgınını attım üstümden
kucak açtığım ne zavallılar oldu
yüreğim acıyla kavrulurken
kimi hoyratça kullanıp
kıymetini bilemeden gitti vefasız
kimisi de
farkında değildi cevherimin
miyop gözlerine uyarılar faydasız
ağrı'da bulutları delerdi
o benim mağrur başım
çukurova'da pınar olup çağlardı
ırmaklara dönen gözyaşım
ne üzüntüler yaşadım
oklarla vuruldu ciğerlerim
uygarlıklar gelip gider
ben onların yarınını beklerim
anadoluyum ben
bir tutku olup akarım
yüreklerden içeriye
bana çarpılan bedenlerin
eserleri süslerken gerdanımı
bir nostaljik anıdır kalan geriye
bazen bir türkü olurum
yanık tüterim aşıkların dilinde
bazen de bir ceylan gibi
seker dururum
mecnunların gönlünde
cazibeme takılan gözlerin
ışığı sönük kalır ateşimde
insanlıkla kıyıldı nikahım
kıtaların buluştuğu bu beldede
ovalarım yaylalarım
sanki cennetten bir kopya
bana direnecek sevgililer
hani neredeler ya ..!
A.N.NAZLICAN, Adana-2003
|