|
 CİNESANAT
Sen
Yoksun
ben burada
senden uzaklarda
boğulurken göz yaşlarıma
yiyip bitiriyorum ömrümü
sarmaş dolaş olup yalnızlığıma
ve ben burada
ne uğruna yandığını bilemeden
acılar içinde tükenirken
ellerim buz tutan dizlerimde
ufukları taramada gözlerim
tek dostumsa
beni terk etmeyen kederlerim
sen neredesin şimdi
hangi dillerdesin
kulaklarım paslanmaya gider
nerede o güzel sesin
ben yine aynı benim
hala umutlu
hala istekli
ama sen
yine aynı sen misin
aynı sevdanın yanığında gezip
yine aynı cilvelerde misin
aklımı alan sendin
gönlümü çalan da
seni benden kaçıran da sen
beni benliğimle boğuşturan da
ölürcesine sevdirtirken bir ara
oyunbozan da sendin sonlarda
ve o cinliklerin coğrafyasında
tilkilerle yarıştırdığın beyninle
bir sevdalı yüreği alıp eline
maskara eden de sendin oyununa
gülmenin de bir
sırası var derler
kolay mı neşelenmek
yüreğin kanarken böyle uzaklarda
beynimde
örümcek bağlayan düşlerim
zincirine tutsak olup
hayatını yaşarken
bir volkandır sevdan
bedenimden taşıp giden
sen yoksun
yetim kaldım sevdalarda
göz yaşlarıma sarılıyorum
o sıcacık yanak arkadaşlarıma
pişmanlıklar vurgunu kafamı
vurup dururken taşlara
acının en karasıyla kol kola
düşmüş giderim
sonu bilinmez yollara
A.N.NAZLICAN, Ankara-1982
|
