CİNESANAT
Gölgeni
bile sevdim senin
ilk görüşte çarpıldığım
o güzel yüzünü sevdim senin
gün ışıdığında gördüğüm
o gökleri kıskandıran
boncuk mavisi gözlerini
ve yanardağlardan fışkıran
lavları andıran
o yakıcı bakışlarındaki
ateşi sevdim
bedeninden fışkıran enerjini
cıvıl cıvıllığını sevdim senin
ilkbaharda
dallarda fısıldaşan serçeler gibi
kulağıma müjdeler taşıyan
o coşkulu sesini sevdim
bazen gülüp
çiçek bahçelerine döndürdüğün
bazen de kızgınlığın
öfke maskelerini giydirdiğin
o rollere bürünmüş
tiyatro ustası çehreni
en hınzırlığı kuşanmış
anlarındaki
cilveni sevdim senin
ben seni sevdiysem eğer
katıksız sevdim her şeyini
gülmen gibi
küsmeni de
her bağırış çağırışın ardından
bağışlamandaki keyfi sevdim
alınganlığını sevdim senin
sebepli sebepsiz kızmanı
sonra
kısık gözlerindeki pişmanlığını
ve darılmalar ardından gelen
barışma ayinlerini sevdim
kırmızıya boğuk
giysilerini sevdim senin
yüzündeki bitmeyen gülücükleri
o kırışan göz kenarlarını
ve tatlı fısıltılar sunan
dudaklarını sevdim
ben senin havanı
yerdeki gölgeni sevdim
minik ellerinle sunduğun
mutluluğu
gözlerinde çakan şimşeği sevdim
ben senin güleç yüzünü sevdim
o buğulu sesini
ruhuma can veren nefesini
yüreğini sevdim senin
sevgindeki coşkuyu
ve dudağında beliren
o alev rengi gülücüğü sevdim
A.N.NAZLICAN, 2001- Adana
|